Al lange tijd ben ik werkzaam als hulpverlener en sinds ik kortgeleden de post-hbo opleiding tot ggz-agoog heb afgerond, mag ik mijzelf ggz-agoog noemen. In dit beroep gaat het om bevorderen van herstel, om ‘het ondersteunen van het persoonlijk en maatschappelijk herstel van mensen met een psychiatrische aandoening of een verslaving’ (Registerplein, z.d.). Sinds 2019 ben ik werkzaam als ambulant psychiatrisch begeleider op de polikliniek voor persoonlijkheidsstoornissen op de Spaarnepoort in Hoofddorp, van GGZ inGeest. Ons team is multidisciplinair opgebouwd en omvat veelal functies die vanuit een medisch model werken. Ik ben als ggz-agoog van toegevoegde waarde, omdat ik voor mijn discipline herstelondersteunende zorg als vertrekpunt heb. Iedereen kan herstellen en er is altijd meer mogelijk dan je vooraf zou denken. Dit is ook mijn drijfveer om dit werk te willen doen. Uit ervaring weet ik dat mensen veerkrachtig zijn en dat het leven vele kanten op kan gaan. Dat heb ik gezien bij anderen en zeker bij mezelf. Ik heb zelf de nodige ervaringen als cliënt in de ggz en ook met groepstherapie. Deze ervaringskennis maakt dat ik niet alleen herstelgericht werk, maar ook ervaringsgericht. Mijn eigen ervaringen inzetten past goed bij het beroep van ggz-agoog. Ik wil daarom pleiten voor het meer inzetten van ervaringskennis door hulpverleners.
De ervaringsdeskundige ggz-agoog
Ik ben een hulpverlener met ervaringskennis. Je zou kunnen zeggen dat ik een ervaringsdeskundige ggz-agoog ben. Voor de zorgprofessional met ervaringsdeskundigheid bestaat ook al een offi ciële term: de ZME, de Zorgprofessionalmet- Ervaringsdeskundigheid. Er zijn al verschillende ggz-agogen geschoold in ervaringsdeskundigheid en hier bestaan sinds enkele jaren opleidingen voor. Van de Vereniging van Ervaringsdeskundigen (VvED) zijn ook zorgprofessionals met-ervaringsdeskundigheid lid (Weerman, 2019). Mijn positie als hulpverlener
met ervaringskennis is soms wel eens verwarrend, want ik voel me zowel een ervaringsdeskundige als een hulpverlener.