De centrale vraag in dit artikel is deze. Hoe belemmeren wij in het alledaagse contact de autonomie van de bewoner en wat kunnen we doen om deze (weer) te vergroten? Wellicht een weinig spectaculaire vraag, maar de bronnen ervan zijn rijk en hardnekkig. Wij (verpleegkundigen) roemen onze flexibiliteit, maar deze werkt uiteindelijk als een ‘molensteen’. Jarenlang werken bij het cluster Rehabilitatie van Vijverdal heeft niet geleid tot een dichtslibbing van intenties - al heb ik dat wel ondervonden - maar tot een bewustwording ervan. Dit artikel is daarom vooral de stem van de prakticus en de praxis. Is in dit milieu wel inhoud te geven aan rehabilitatie?