Lezing 'Van verblijf naar herstel'

Omschrijving

Mijn bijdrage vandaag is die van binnenuit: van iemand die jarenlang op een ver-blijfsafdeling heeft verbleven. Het is al even geleden. Inmiddels loop ik ook al weer jarenlang los. Ik ben ontsnapt. Eigenlijk zou hier nu iemand moeten staan die nog steeds van binnenuit spreekt, een patiënt die na dit congres zou moeten terugkeren. Maar ik wilde zo graag... en vooruit: ik mocht.
Ik wilde zo graag omdat het onderwerp van dit congres me zo hoog zit. Niet eens in de eerste plaats om wat mijzelf is overkomen, maar meer vanwege de wetenschap dat de meeste mensen met wie ik toen mijn dagen en nachten heb gedeeld naar alle waarschijnlijkheid nog steeds in dezelfde situatie verkeren. Zonder perspectief op ontsnapping. En die wetenschap is moeilijk te verdragen. Vooral omdat zoveel anderen hun situatie delen, en er dagelijks nieuwe verblijfspatiënten bijkomen. Het gaat maar door, die schijnbaar onvermijdelijke uitsluiting en marginalisering van een deel van onze medemensen. Sommigen al wat ouder, maar velen ook betrekkelijk jong, met nog een heel leven te leven. Als je langdurig psychiatrisch patiënt bent - en ik vrees ook als je langdurig in de psychiatrie werkt - kijk je er niet eens meer van op. Maar ik wil het niet vanzelfsprekend gaan vinden. Ik wil niet vergeten dat ik ooit, net als de gemiddelde burger, niet echt heb geweten hoe deze mensen hun dagen slijten, hoe hun omgeving eruitziet, hoe hun toekomstverwachtingen zijn. Hierbij past verontrusting. Want eigenlijk is het niet acceptabel.