Psychologen bestuderen graag de fenomenen waar ze het als mens zo moeilijk mee hebben

Omschrijving

In de zomer van 1965 bestudeerde ik, vers van de hogere burgerschool (hbs), het collegerooster van de studie biologie. Ik had mijn hele jeugd bioloog willen worden. Toch was het me binnen een half uurtje duidelijk: dit wordt niets! Nog erger dan medicijnen: stampen, stampen en nog eens stampen. Dat was niet te combineren met het rijke Amsterdams studentenleven dat ik voor ogen had. Het waren tenslotte de jaren zestig. Bij psychologie maakte iedere hoogleraar destijds zijn eigen collegeklappers. liefst nog met een klapper erbij om uit te leggen hoe je de eerste klapper moest bestuderen. Alles om de student tegemoet te komen. Met als gevolg dat de tentamens met een paar uur per week prima te halen waren. Dat was meer naar mijn gading. Bovendien hoefde ik bij een dergelijke keuze nog niet meteen al mijn jongensillusies over de balk te gooien. liefst wilde ik immers een soort David Attenborough worden, al was ik bij het eerste paar bloedzuigers vermoedelijk meteen het oerwoud uit gestormd. De Universiteit van Amsterdam had destijds namelijk nog een hoofdrichting dierpsychologie. Daar werd je dan gewoon een etholoog, want toen al beschouwden psychologen zichzelf eerst en vooral als gedragswetenschappers.