Psychiatrische rehabilitatie richt zich op de vier levensterreinen: wonen, werken, leren en het onderhouden van sociale contacten. Als we naar de bestaande situatie in Nederland kijken, dan blijken rehabilitatieprogramma’s voor mensen met psychiatrische beperkingen zich vooral te richten op het realiseren van wensen op het terrein van wonen, (vrijwilligers)- werk, dagbesteding en sociale contacten. Tot nu toe is er niet of nauwelijks structureel aandacht besteed aan et vierde terrein: leren. In een samenleving waarin ‘levenslang leren’ wordt aanbevolen om maatschappelijk bij te kunnen blijven en scholing een paspoort is voor werk, ligt het belang van leren voor de hand. Het behoeft dan ook geen betoog, dat leren voor mensen met psychiatrische beperkingen een manier is om te werken aan maatschappelijke integratie, zeker voor jongeren, maar ook als ‘tweede kans’ of bij ‘herintreden’ voor oudere volwassenen (Unger, 1998).