De auteur interviewde in haar boek Herstel in beweging kopstukken uit de cliëntenbeweging in de 21e eeuw (Hunsche, 2022). Eén van hen is Martijn Kole (1971), onder meer medeoprichter van Enik Recovery College in Utrecht en een van de auteurs van het didactiekboek Van levenservaring naar ervaringsdeskundigheid (Boer et al., 2018). Martijn maakt zich sterk voor peer support en het belang van theorievorming. Hij heeft gevoel voor historie en is zich ervan bewust in een langere traditie te staan. Zijn perspectief wil de redactie graag nog eens in Participatie en herstel aan bod laten komen, nu via de afspraken in het integraal zorgakkoord de rol van herstel- en zelfregiecentra verder zal toenemen.
Persoonlijk verhaal
‘De wereld lag aan mijn voeten,’ schreef hij in zijn eerste herstelverhaal uit 1999. In zo’n verhaal zetten cliënten of patiënten – en sinds kort ook professionals – uit de ggz hun eigen ervaringen met psychische crises en herstel op papier. De triggers en de helpende factoren. Daarbij worden zij ondersteund door opgeleide en gediplomeerde lotgenoten (peers). Rond 2000 was deze praktijk nog helemaal nieuw. Tegenwoordig vormen verhalen van herstel een grote database aan ervaringskennis. Hiermee voegde de herstelbeweging een nieuwe bron van kennis toe aan wetenschap en beleid.
Martijn Kole maakte het begin van deze ontwikkeling mee. In de jaren 1990 leek hij een vliegende start te maken als student economie in Groningen, later ontwikkelingseconomie in Wageningen. Vervolgens kwam hij echter met steeds meer klachten van ‘depressiviteit en angsten van randpsychotische aard’ in de psychiatrie terecht. (…) ‘Als diagnose werd vastgesteld dat ik leed aan schizofrenie’, staat in zijn herstelverhaal. ‘Dat kwam aan als een harde klap in mijn gezicht. Het werd me afgeraden nog verder te studeren. Daar ging het laatste restje zelfvertrouwen dat ik nog uit mijn studie putte.’