Veranderend levensperspectief

Omschrijving

Mijn vader was slager in Goch, een Duitse plaats op dertig kilometer afstand van Nijmegen. In Goch groeide ik op. Als kind was er weinig dat erop wees dat ik ooit in de universitaire wereld terecht zou komen. Dat wilde ik aanvankelijk ook helemaal niet. We waren met zes kinderen thuis, en niemand van de kinderen ging naar het gymnasium. We hadden het geld er niet voor en mijn vader was bovendien geen nazi, en daardoor konden we geen aanspraak maken op die voorziening. Toen brak de oorlog uit, we werden geëvacueerd, en toen we terugkeerden nadat de oorlog was afgelopen moest ik een beroepsopleiding volgen. Ik wilde elektricien worden, maar er was geen plaats, en daardoor ging dat niet door. Er was geen andere mogelijkheid dan een opleiding als mozaïekwerker te volgen. Tijdens montagewerkzaamheden in een grote kerk naam ik deel aan de bijeenkomsten van de plaatselijke padvinderij. Daar leerde ik Peter Kuck kennen. Hij vertelde over een spoedcursus waarmee hij na anderhalf jaar toegang zou krijgen tot de vierde klas van het gymnasium. Hij zei tegen mij: ‘Waarom doe jij dat ook niet?’ Dat was in de zomer, en nog geen drie maanden later zat ik in die spoedcursus. Voor de kerstvakantie moest ik bij de directeur komen en hij zei: ‘Mönks, als je wil kun je na de kerstvakantie alleen doorgaan’. Ik vroeg: ‘Hoe bedoelt u?’ Hij zei: ‘Zodat je al na een half jaar toelating krijgt tot de vierde van het gymnasium’. Dat leek me wel wat, en zo kreeg ik individueel les en heb ik het hele programma, drie klassen, in een half jaar afgewerkt. Het was natuurlijk veel te veel want aan het eind was ik uitgeput en werd ik ziek, maar toch, als ik erop terugkijk denk ik dat daar mijn belangstelling voor hoogbegaafdheid is begonnen.